“Moja baba je imala dvije komšinice na njenom spratu sa kojima je bila nerazdvojna.
Sve tri su radile u istoj fabrici, u istoj smjeni, mašina uz mašinu i živele na istom spratu u zgradi. Moja baba je bila najstarija od njih, pa potom teta Dana koja je od babe bila mlađa 11 godina i na kraju teta Jela koja je od babe bila mlađa 15 godina.
To poštovanje između njih, kafenisanja u devet ujutru kada su napokon sve tri bile u penziji, ta solidarnost i pomaganje, to cimanje kada mojoj babi bude loše a one spavaju kod nje u stanu da budu sigurne da joj u sred noći neće pozliti.
Njihova djeca su bila kao da su rođena braća i sestre pa i mi unuci imamo sasvim korektne i drugarske odnose. Kada je moja baba umrla, njih dvije su plakale na sahrani čini mi se više od nas.
Neku godinu kasnije je umrla i teta Dana i danas je živa samo teta Jela.
DOšla je kod mene u stan, a živim u stanu moje babe, i prišla zidu, kad je vidjela sliku njih 3 u mojoj sobi od prije 50 godina, samo se rasplakala. Ovo je dokaz da pravo prijateljstvo postoji.”
